Anekdote 15: Soms gaat het mis 2    - Amsterdam Centrum - najaar 2019

In het Collegeakkoord van het nieuwe Amsterdamse bestuur was het idee opgenomen dat er in ieder Stadsdeel een Huis van de Stad moest komen. De overheid moest dichterbij de burger komen, er moest meer openheid en toegankelijkheid zijn! De nieuwe Wethouder die Democratisering en Participatie in zijn portefeuille had gekregen (¨dan hoeven de anderen daar niks aan te doen¨ zei hij daar eens sombertjes over) had de Stadmakers bij elkaar gebracht om mee te denken. Aan het einde van de middag riep hij enthousiast over de gehoorde ideeën: ̈Dat ga ik regelen!̈ Ofwel: ¨niet wij, niet jullie, maar ik, de wethouder. ̈

Ik ontmoette de stadsdeelbestuurder van Amsterdam Centrum die bezig was met de plannen voor het Huis van de Stad in de Stopera. Er waren al tekeningen, plannen en ideeën. Ik stelde dat het misschien beter en handiger was als we een huis van iedereen ook met iedereen bedenken, ontwerpen en dragen en bood onze hulp aan. Want hoe mooi zou het zijn om in de Stopera, het hart van het Amsterdamse systeem, een plek te maken waar bewoners, stadmakers, ambtenaren, wethouders, raadsleden allemaal samen, in gelijkwaardigheid aan de stad konden werken.. We maakten een afspraak en stelden voor dat wij voor eigen kosten zouden meehelpen, om het echt gelijkwaardig te maken. De gemeente zou alleen de out-of-pocket kosten betalen, die wij zouden voorschieten vanwege de lange doorlooptijden bij de afdeling inkoop.

We planden een Omgevingswandeling, vrij door de binnenstad lopen en gesprekken aangaan. Daar schrokken ze van op het Stadhuis: wat ging daar dan gevraagd worden en met wie werd er gesproken en werd daar wel een verslag van gemaakt? De Wethouder van de centrale stad stond er op om vooraf de vragen goed te keuren. Het zou grappig zijn als het niet verdrietig was, als het niet precies diametraal tegenover juist de menselijke, open benadering stond die een dergelijk initiatief nodig had. We stuurden de vragen toe (hadden we natuurlijk niet moeten doen) en maakten de Omgevingswandeling door de buurt, met 20 ambtenaren en de bestuurder. Bij een Omgevingswandeling werkt het heel goed om niet vanuit je functie het gesprek aan te gaan en we adviseren iedereen altijd met klem om, als er niet om gevraagd wordt, niet te zeggen wie je bent. Dat beïnvloedt het gesprek namelijk. Deze bestuurder benaderde iedereen met uitgestoken hand en de boodschap dat ze stadsdeelbestuurder was. Omgevingswandelingen mislukken vrijwel nooit maar deze wel. Mensen grepen hun kans om te klagen over het straatvuil, de toeristen, en de gemeente. Dan duurt zo'n wandeling ineens echt lang.

We spraken toch heel veel mensen die graag mee wilden denken op de avond die we gepland hadden, met datum en locatie. We hadden een lijst van bijna 30 mensen die het in hun agenda hadden gezet. Maar de wethouder was toch ineens verhinderd. We smeekten om niet te verschuiven, we hadden 30 bewoners bereid gevonden en als je gaat schuiven met de datum dan verlies je momentum en geloofwaardigheid. De datum werd verplaatst.

Er waren toch weer veel bewoners gekomen, in de Stopera, aan tafels met geweldige ideeën. De twee beleidsadviseurs stonden aan de zijkant toe te kijken en namen geen deel aan het gesprek. Ze waren boos, wij ook. Zij waren boos op ons omdat er zich een improvisatiedichteres had gemeld uit de buurt en dat wij die, zonder overleg, zomaar de avond hadden laten openen. Wij waren ook boos. 5 minuten voordat we zouden gaan praten over het Huis van de Stad dat over 5 maanden zou openen, deelde ze mee dat het een jaar was uitgesteld, met een zaal vol betrokken en enthousiaste burgers. We hebben het toen maar opgegeven en de plek is er nooit gekomen.