Anekdote 6 : De Noorderparkkamer - Amsterdam Noord 2008 - 2014
....Maar de Noorderparkkamer viel niet goed. Sommige mensen vinden klassieke muziek misschien leuk maar zeker niet iedereen, al helemaal niet in Amsterdam Noord. En die mensen waren niet bij de opening. Het paviljoen was ¨ontzettend lelijk¨ en zomaar in ¨ons¨ park gezet door mensen die helemaal niet uit de buurt kwamen. Er was boosheid en er gingen eieren tegen de Noorderparkkamer. De alcoholisten bivakkeerden onder het afdak en inderdaad werd er geprobeerd om het in de fik te steken. Ik ben eens in mijn pyjama naar het park gefietst omdat ik wakker was geworden van een brandlucht.
Luisteren, echt in gesprek en betrekken:
Daan Vonk was de zoon van een heel actieve en bevlogen Sociaal Democraat uit Noord. Hij had met de paplepel meegekregen dat je je bekommert om mensen en hen serieus neemt. Ik ontmoette hem bij een buurthuis, hij zocht een stage en kwam naast me staan. We bedachten dat we twee dingen konden doen: stug doorzetten of met iedereen in gesprek gaan. Het was het park van iedereen, mensen hadden eigen ideeën en hadden het gevoel dat er buiten hen om, door anderen, dingen werden besloten en gedaan. In hún park, in hún buurt, op de plek waar zij waren opgegroeid en hun kinderen hoopten te zien opgroeien. Door mensen met bakfietsen en praatjes. Door mensen die het allemaal heel goed wisten omdat ze er voor doorgeleerd hadden en misschien wel door mensen die dachten beter te weten wat goed voor hen was dan zijzelf.
We gingen, dus, in gesprek en wandelden door de buurt en door het park. We spraken met hondenuitlaters en leerden dat er gedoe was over hondenpoep (dat is een natuurwet), dat ‘nieuwe’ Noorderlingen last hadden van de schippers met hun bootjes op het kanaal. Dat de hangjongeren geen plek hadden om te hangen en de alcoholisten steeds weggejaagd werden. Ik vroeg mensen naar hun ideeën, hun wensen, wat ze misten en, uiteindelijk, wat hun hobby's waren. Het was geen onderzoek, ik vinkte geen vragen af maar ging echt in gesprek, als mens, nieuwsgierig en open. Het viel me op dat mensen in die gesprekken het ineens niet meer over de Noorderparkkamer hadden maar over dingen waar ze zich zorgen over maakten, wat hen écht dwarszat.
Het moeilijkste was misschien nog wel dat de mensen dachten dat we ambtenaar waren. Het is interessant hoe anders mensen reageren als je vanuit een functie of als mens het gesprek aangaat. Ik merkte hoe lief veel mensen zijn, hoe iedereen een drijfveer heeft en het fijn vindt om gehoord te worden, hoe boosheid eigenlijk betrokkenheid is. En die gesprekken leverden haakjes op: er ontstond langzaam vertrouwen, we leerden wat er speelde, wie de sleutelfiguren waren en wat mensen, vanuit hun drijfveren, wilden en konden bijdragen aan de Noorderparkkamer. Langzamerhand zwaaiden we naar iedereen die langsliep en langzamerhand zwaaide iedereen terug. We zetten bakjes water voor de honden neer. Een fotografe maakte portretten van mensen in het park. Die waren natuurlijk nog steeds boos maar kwamen wel hun portret ophalen en kwamen zo voor de eerste keer in het paviljoen en dachten mee over hoe we het juist ook voor hen een fijne plek konden maken.
We waren inmiddels met een heel team (Floor Thomasse, Marga van der Vlugt, Jan van Liebergen, Daan Vonk, Jeroen Pieterse) en werden gefinancierd uit allerlei potjes. De woningcorporaties konden en mochten nog investeren in de ´zachte kant´. Mijn fantastische maatje Oktay Aslan van het stadsdeel kwam vragen of we nog iets nodig hadden en regelde dingen voor ons. Als het nodig was belde ik met stadsdeelvoorzitter Rob Post of wethouder Kees Diepenveen, we werkten heel nauw samen, ieder vanuit een eigen rol en verantwoordelijkheid maar met eenzelfde doel en in vertrouwen. De wethouders zaten alle zondagen in het gras met mensen te praten. Ik leerde de onvolprezen Safka Overweel van Stichting DOEN kennen die mee dacht, contacten legde en projecten financierde....
